Op 21 juni wordt de internationale dag van wereldvrede & gebed gevierd en wereld humanismedag. Vrede, mede-menselijkheid, nu actueler dan ooit met een zich voortslepende oorlog dichtbij, conflicten elders, vluchtelingen uit alle delen van de wereld die veiligheid en zekerheid zoeken, politieke instabiliteit en polarisatie. Daar bovenop zorgen om het klimaat en een gevoel van machteloosheid. Wereldvrede willen we allemaal, waarom lukt dat dan niet? En wat haalt gebed (of gerichte meditatie) dan uit? Iets van eigen gemoedsrust misschien… Jezelf sterken in mededogen en vriendelijkheid, in nieuwsgierig blijven naar de ander, je mening opschorten, niet meegaan in (voor)oordelen, in blijven zoeken naar je eigen kleine bijdrage!
Een gedicht als deze van Joost Oomen hieronder laat je glimlachen en je voornemen om ons elke dag weer op vrede te richten!

Tramvrede

het is idioot om te geloven dat
wanneer iedereen op hetzelfde moment
hetzelfde gedicht zou lezen
de wereldvrede uit zou breken

net zo idioot als wanneer je denkt
dat dat gebeurt wanneer iedereen
precies dezelfde schoenen draagt
of op hetzelfde moment dezelfde pauw ziet

er zit een man in de tram
met een muts op zijn hoofd
die een bos bloemen draagt (een boeket)
met de stelen in een vuilniszak
niet om niet te lekken maar
om ze te beschermen tegen de regen

iedereen ziet het en
er breekt tramvrede uit

en dan natuurlijk toch wereldvrede
maar toevallig.