Bij groot verdriet staan we soms met lege handen, weten niet wat we moeten zeggen of doen. In alle onmacht is het erbij blijven, het samen uithouden soms het enige, en tegelijkertijd het meest waardevolle wat we kunnen doen… Hoe moeilijk het ook is, juist niets te zeggen of te doen, alleen te zijn.

Niets kan ik

als ik woorden vond
dan zou ik ze spreken
om recht te doen
aan onnoemelijke pijn

als ik gebaren kende
dan zou ik ze tonen
om onwaar te maken
wat niet zou mogen zijn

als mijn handen konden
dan zou ik dragen
het hart
van de moeder die haar kind zag gaan

als mijn hart zou spreken
dan fluisterde het
niets kan ik

alleen even
met liefde
naast je staan

Floortje Agema

[uit: Jij wordt gekend]