Met het grootste gemak zet je tegenwoordig alles wat je ergens van vindt met een simpel ‘verzenden’ online.
Dat staat in schril contrast met wat een gespreksgroep deelnemer een keer vertelde over een wijze raad uit haar jeugd: als je een brief schrijft, zet die dan eerst een dag op de schoorsteenmantel voor je hem verstuurt. Sta je er dan nog achter, dan kan je naar de brievenbus…
Zeker als de gemoederen flink oplopen (klimaatdiscussie, corona-maatregelen), zou een extra check ‘weet u zeker dat u wil verzenden?’ misschien geen gek idee zijn! Een beetje twijfelen, zoals in onderstaand gedicht…

Pardon

Wanneer ik loop in Oldenzaal
of Middelburg of Stadskanaal
dan komt er altijd iemand aan
die vraagt: Weet u de Lindelaan?
Zo iemand vraagt dat met een blik
vol blij vertrouwen. Dan zeg ik:
Pardon, ik ben hier zelf vreemd. 

En zo ontmoet ik alle dagen
figuren die maar blijven vragen
Waar gaan wij heen met de cultuur
en waarom is de jam zo duur?
Is er nog hoop in deze tijd?
Dan moet ik zeggen, tot mijn spijt:
Pardon, ik ben hier zelf vreemd. 

Komt er weer oorlog? Vragen zij,
Komt er nog eens een tiende mei,
en heeft het leven dan wel zin?
Zo ja, waar zit die zin dan in?
En zijn wij op de goede weg?
Waarop ik altijd treurig zeg;
Pardon, ik ben hier zelf vreemd, 

Maar om u heen zijn mensen zat
die altijd weten hoe of wat
Zij weten waar in dit bestaan
de weg is naar de Lindelaan. 

Annie M.G. Schmidt
Uit: Tot hier toe